‘
‘हुनेछ जनताको जित, आउनेछ सुनौलो विहानी– पार्नेछौ सपना साकार वन्नेछ गरिवको सरकार’, पुर्वमा लालि छाउदै छ, गरिवको दिन अव आउदैछ
यिनी गितहरु सामना सांस्कृतिक परिवारले मञ्चमा गाएर कम्व्याक ड्रसमा नृत्य देखाएपछि वरपर झुमिएका जनतालाई माओवादी नेताहरुले भाषण सुनाउथे । र नेताहरु जनतालाई मुक्ति, समाजवाद, साम्यवाद र जनवादका सपनाहरु देखाउथे । जनताका छोराछोरीलाई मृत्यु–मुक्तिको लडाईमा लाग्न ढाडस दिन्थे । निजि जीवन भन्दा सामुहिक र सामाजिक जीवनको खुवै वकालत गर्थे । आज तिनि कलाकार कहाँ होलान ? न पार्टीलाई चाहिएको छ नत खोजेको नै छ । तिनिहरु मध्यकि एक हुन आंखामा आसु लिएर म्यादी प्रहरिमा परेट खेलिरहेकी पूर्व सामना सांस्कृतिक परिवारकी केन्द्रिय कलाकार उषा जिसि–
२०५७ सालदेखि माओवादी आन्दोलनमा लागेकी अछाम जिल्लाका ढुंगाचाल्ना गाविस वडा नं ५ कि उषा जिसि तत्कालिन माओवादीको सांस्कृतिक संगठन सामना सांकृतिक मञ्चकी केन्द्रिय कलाकार हुन । दाई विम्म र दिदी गिता पनि माओवादीको जनमुक्ति सेनामा रहेकाले उनि पनि नेताहरुको मुक्तिको सपना देख्दै युद्धमा लागिन । तत्काल युद्धको समयमा होस वा शान्तिप्रक्रिया पछिको समय उषाका अधिकांश दिन सर्वहारा वर्गको मुक्तिको सपना देखिएका गीत संगीत गाउन र तिनै गितमा नाच्नमै व्यतित हुन्थे । ‘आमा, म हजारौ आमा र ति आमाका हजारौ हजार सन्तानहरु र यो देशको मुक्ति लिएर फर्किन्छु भनेर घरवाट २०५७ सालमा आफ्ना जन्म दिने आमा वावुको काख छोडेर दाई दिदीको हात समाउदै घरवाट निस्केकी उषा अहिले आफ्नो जिविकोपार्जनका लागि म्यादी प्रहरीमा तालिम लिईरहेकी छिन् । सामान्य जिवन निर्वाहको निम्ति संघर्ष गरिरहदा उनीमा आक्रोसको सिमानै छैन ।
तपाईले आफ्नो विगतलाई सम्झिदा कस्तो महसुस हुन्छ ? भन्ने पश्नमा उनले भनिन हेर्नुस जिवन यसरी पनि चल्दो रहेछ । जो कि कल्पना पनि थिएन मेरो । जनताको मुक्ति र राष्टको मुक्ति गर्ने सपना नेताहरुले देखाउदा आफ्नो सारा जिवन त्यागेर हिडियो । सवै जनता समान होलान र समान अवसर प्राप्त गर्लान भन्ने सुन्दर सपना थियो । तर गद्धारहरुले हाम्रो सपना, हामी संगै हिडेका हजारौ कमरेडहरुको रगत, घाईते साथिहरुको शरिरका अंग र वेपत्ताहरुको सपना सिंहदरवारको कुर्सिमा पुग्न वेचे । आज हाम्रो विचल्ली भैरहेको छ ।
भुमिगत जिवनको १० वर्षपछि २०६७ सालमा जनयुद्धमा रेडियो पत्रकारिता गरेका अर्जुन जिसिसंग विवाह गरेकी उषा त्यसको १ वर्ष पछिसम्म पनि सामनाको केन्द्रिय टिममै पुर्णकालिन कार्यकर्ताको रुपमा काम गरिन । जीवनका उर्वर र उर्जाशिल १० वर्ष क्रान्ति र परिवर्तनको नाउमा नेतृत्वले देखाएका गगनचुम्मि सपनाहरुमै विते । अहिले उनिहरुको काखमा यौटा छोरो ‘अमिर’ छ । मृत्यु या मुक्तिको सपनालाई विर्सेर पुरानै समाजमा पुर्नस्थापित वन्न उनिहरुलाई निकै पिडा भएको छ । उनले भनिन् हेर्नुस ति दिनमा हामी हाम्रो निजि जीवनको लागि लागेकै भएपनि आज एक ठाउमा पुगिन्थ्यो । देश र जनताको मुक्तिनै हुन्छ भने ठिकै छ एकवारको जीवन क्रान्तिमै लगाऔं भनियो । तर आज नेताहरुको गद्धारीले यो अवस्था आईपुग्यो । विगतका दिन र नेताहरुले देखाएको आश्वासन सम्झिदा ग्लानि भएर आउछ ।
उषा माओवादी आन्दोलनलाई सांस्कृतिक क्षेत्रवाट यौटा उचाईमा पुर्याउन अग्रणि भुमिका निर्वाह गरेको जनवादी कलाकारहरुको सामना सांस्कृतिक परिवारकी केन्द्रिय कलाकार हुन । प्रचण्ड सहभागी थुप्रै कार्यक्रमहरुमा जनताको मुक्तिका थुप्रै गितहरुमा नृत्य प्रदर्शन गरेको विगत अहिले पनि उनको मानसपटलमा ताजै छ ।
२०५६ सालमा भुमिगत भएका राजेन्द्र राउत क्षेत्रिको दाहिने आंखानै छैन । सिराहाको लाहानमा आंखा गुमाएका उनि अर्घाखाचिको सन्धिखर्क, दाङको सतवरिया र रुकुमको खारामा पनि घाईते भए । दर्जनौ ठाउका लडाईमा सहभागी भएका उनले विगत सम्झिदा नेताहरु माथि आक्रोस चढेर आउने वताउछन् ।
हिजो संसदिय व्यवस्था खसिको टाउको वाहिर झुण्डाएर कुकुरको मासु वेच्ने थलो हो। यो दलाल हरुको व्यवस्था हो । जनताको वास्तविक मुक्ति जनवाद र वैज्ञानिक समाजवादमा मात्र संभव छ भनेर हामिलाई प्रशिक्षण दिन्थे । उनिहरुकै निर्देशनमा हामिले रगत बगायौं र शरिरका अंगहरु गुमायौं । तर आज तिनि नेताहरुले हाम्रो त्याग र वलिदानिलाई वेचेर सत्तामा पुगेर त्यहि व्यवस्थाको रक्षाका लागि जनयुद्धका सहयात्री माथि पुलिस लगाएर दमन गरिरहेका छन् । उनले मलिन अनुहार लगाउनदै भने क्रान्ति लागेको मान्छे यतिसम्म गद्धार बन्छ र सहयात्रीको विरुद्धमा यति निच काम गर्छ भन्ने त कल्पना सम्म पनि थिएन । तर, ठिक छ उनिहरु संग जवाफ एकदिन अवश्यै फर्काउने छौं ।
उनिहरु त पूर्व लडाकु र छापामारको अवस्था कस्तो छ भन्ने उदाहरण मात्र हुन । माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड देशको प्रधानमन्त्री भईरहदा देशैभर जनयुद्धवाट फर्किएका पूर्व माओवादी छापामार, लडाकु र जनयुद्धका कलाकारहरु समाजमा कष्टकर जीवन विताईरहेका छन । माओवादी शान्ति प्रक्रियामा फर्किएको पनि ११ वर्ष भईसक्यो । तर, समाजमा राम्रोसंग पुर्नस्थापित हुनु त टाढाको कुरा भो जीवन निर्वाह पनि सहज र सम्मान पूर्वक गर्न नसक्दा उनिहरुको दैनिकी आज पनि कष्टकर छ । माओवादी अध्यक्ष प्रचण्ड सरकारकै नेतृत्वमा स्थानीय तहको निर्वाचन सम्पन्न हुदैछ । निर्वाचनको नाउमा उनले दिनानुदिन पुलिस प्रयोग गरेर जनयुद्धका सहयात्री माथि दमन गरिरहेका छन् । प्रचण्डले आयोगमा दर्ता भएका दललाई निर्वाचन चिन्ह नदिएर पञ्चायतको झल्को मेटाएका छन् भने शान्तिपुर्वक सार्वजनिक कार्यक्रममा प्रहरी परिचालन गरी आफ्नै जनयुद्धका सहयात्री र जनताको मुक्तिको निम्ति मृत्यु स्वीकारेर युद्धमा होमिएका सहयात्री माथि दमन गरेर राणाकालको झल्को मेटाएका छन । विगतमा प्रचण्डले भनेको ‘खसिको टाउको झुण्डाएर कुकुरको मासु वेच्ने’ संसदिय व्यवस्थाको रक्षाका लागि माओवादीले पनि चुनावका लागि घोषणा पत्रको तयारी मै लागिरहेको जनाएको छ । पछिल्लो समयमा सवै पार्टीले विकास र समृद्धिको कुरालाई उठाईरहदा जनयुद्धवाट फर्किएको माओवादीले यसपालि के के ऐजेन्डा ल्याउला ? भन्ने निकै चासो छ ।
शान्ति र संविधानको स्थायित्वको निम्ति स्थानीय निर्वाचन होईन जनताको जनजिविकामा परिवर्तन र श्रमजिवि जनताको मुक्ति अनिवार्य छ । निर्वाचनको नाउमा प्रचण्डले आफ्नै सहयात्री माथि गरेको दमनलाई स्वतन्त्र नागरिक समाजले पनि आश्चर्यजनक रुपमा हेरेका छन् । संसदिय व्यवस्थामा पनि केही स्थान लिएर सत्ताको स्वाद चाख्नु छ भने माओवादी केन्द्रले युद्धको पृष्ठभुमिवाट आएका पुर्व माओवादी र छापामारको समाजमा बलियो रुपमा पुनःस्थापनामा तत्कालिन माओवादीका कमाण्डर एवं प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले विशेष ध्यान दिनु जरुरी छ । अन्यथा १० वर्षसम्म परिवार र समाज त्यागेर युद्धमा लागेका जनमुक्ति सेना र माओवादीका पुर्णकालिन छापामारको वन्दुक चलाउने सिपले मुलुकलाई कुन वाटोमा डोर्याउछ भन्न नसकिने अवस्था छ ।
Post a Comment